หนึ่งความรู้สึก หนึ่งทางเดินทีมชาติไทย!

หรือว่าเราต้องขมขื่นอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าบนความชินชาแห่งความล้มเหลวของฟุตบอลไทยที่เข้ามาตีสนิทเป็นความคุ้นชินทั้งๆที่พยายามสลัดแต่ก็ไม่หลุดซะที



เจ้าปลิงตัวนี้จะดูดเลือดเราไปอีกนานแค่ไหน?

บนบทสนทนาระหว่างผมกับตังกุยอาจเต็มไปด้วยความเผ็ดร้อนทว่าสุดท้ายก็จบลงด้วยความว่างเปล่าแห่งคำตอบ

จริงอยู่บางขณะเหมือนจะได้มันอาจเป็นคำตอบที่เราต่างคิดว่าใช่ทว่าไม่รู้ว่ามันใช่จริงหรือไม่

ย้อนกลับไปห้วงคืนแห่งความผิดหวังที่กรุงเตหะรานลึกๆแล้วผมไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรนักอาจเพราะการที่เราตั้งความคาดหวังต่ำทำให้เราไม่เจ็บตัวมากแต่กระนั้นก็เสียดายเหมือนกันที่ทีมของ ไบรอัน ร็อบสัน ต้องมาตกม้าตายพร้อมกับคำสบถหลังเกมว่ากองหน้าตีนบอดเหมือนเคย

ถ้าว่าตามคุณภาพของฟุตบอลไทยเราถีบตัวเองขึ้นมาได้ดีขึ้นมากจากที่เคยเป็น "ลูกไล่" ของอิหร่านผมว่าเราทำได้ดีอย่างน่าทึ่ง เราทำให้พวกเขารำคาญได้ไม่น้อย

อย่างไรก็ดีฟุตบอลของเราก็ยังเป็นแค่ "แมลงหวี่" ที่แค่ทำให้พวกเขาระคายเคืองเท่านั้นแต่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรถึงความเจ็บปวดเพราะไม่ใช่ "ผึ้ง"

ฉะนั้นถ้าเราไม่อาจทำให้คู่ต่อสู้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เราเผชิญจนกลายเป็นพวกเดียวกันเราก็ยังล้มเหลวอยู่ร่ำไป

ตังกุยบอกว่าจริงๆแล้วบอลไทยต้องพัฒนาเรื่องทัศนคติ กับ วิทยาศาสตร์การกีฬา สำหรับผมเห็นว่าจริงอยู่บ้างส่วนหนึ่งแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด

อย่างแรกตีความหมายได้ค่อนข้างกว้างแต่แน่นอนมันเป็นวิถีทางของมืออาชีพที่จะต้องพึงกระทำ ทัศนคติที่ถูกต้องของมืออาชีพ ซึ่งผมว่าเรื่องนี้นักเตะไทยของเราทำได้ดีขึ้น การได้สวมเสื้อทีมชาติมันมีความหมายแค่ไหนเราต้องปลูกฝังให้ทุกคนเข้าใจจนมีความกระหายอย่างที่สุดไม่ว่าจะเป็นการเล่นในสนาม หรือการประพฤติตัวนอกสนามทั้งการเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับตัวเองและผู้อื่น ซึ่งรวมถึงความทุ่มเทในการรักษาสภาพร่างกายจากการฝึกซ้อม กระตือรือร้นที่จะซ้อมในเมื่อเราถูกเลือกว่าเป็น "ความหวัง"ของคนทั้งประเทศ

ว่าถึงวิทยาศาสตร์การกีฬาเป็นส่วนสำคัญสำหรับการสร้างกล้ามเนื้อให้เราแข็งแกร่งขึ้น ทุกวันนี้กีฬาหลายชนิดมืออาชีพต้องใช้วิทยาศาสตร์การกีฬาเข้าช่วยทั้งนั้น

ตังกุยพูดว่าถ้าวิทยาศาสตร์การกีฬาของเราดี ของเราทันสมัยไม่ตกยุคเราอาจได้นักกีฬาอย่าง โรบินโญ่ หรือ เมสซี่ ที่ตัวเล็กแต่ทำไมถึงแข็งแกร่ง โดยเมสซี่นี่ถึงขนาดเป็นนักเตะยอดเยี่ยมของโลกเลย

ใช่จุดนี้ผมเข้าใจแต่ผมก็เถียงเขาเหมือนกันว่าที่จริงแล้วเราลืมไปหรือไม่ว่า เมสซี่ ตัวเล็ก เขาอาจได้รับวิทยาศาสตร์การกีฬาที่ถูกต้อง เขามีความเป็นมืออาชีพ แต่พื้นฐานฟุตบอลของเขาเกิดมาจากจุดไหน

เขาอาจคุ้นเคยกับฟุตบอลอาชีพในอาร์เจนติน่าที่มีนักเตะหลากหลายที่นั่นคงไม่มีแค่นักเตะตัวเล็กๆอย่างเดียวเท่านั้นแต่มันอาจมีนักเตะต่างชาติที่ตัวใหญ่กว่า เขาเจอผู้เล่นแบบนี้จนชิน จนเรียนรู้ว่าวิธีการจะเอาชนะนักเตะตัวใหญ่ที่ทั้งเก่งทั้งคล่องต้องฝึกแบบไหน ต้องทำอย่างไร ครั้นมาย้ายมายุโรปก็ยิ่งได้ปรับปรุงตัวเองมากขึ้นเขาไปอีก บวกกับพรสวรรค์ส่วนตัวเลยกระฉูดอย่างที่เห็น

ทีนี้ย้อนกลับมาถึงฟุตบอลไทยของเรา "ไทยลีก" ของเราเพิ่ง "ตั้งไข่" ขึ้นมาทว่าสมัยก่อนถามว่าถ้าไม่ไปเล่นต่างแดนนักเตะไทยเราจะได้พบกับโลกที่กว้างกว่าหรือเปล่า โลกที่เต็มไปด้วยนักเตะหลากหลายฝีเท้าดี

บอกได้เลยว่าไม่มีทาง ฟุตบอลเรายังอยู่ในวังวนเก่าๆ เป็นกบในกะลาเหมือนเดิม

"ลีซอ" หรือ "เจ้าโก้" ดัสกร อาจเก่งท่ามกลางผู้เล่นระดับสรีระเดียวกันมีความคล่องพวกเขาชนะได้หมดทว่าพอเจอผู้เล่นที่ตัวใหญ่กว่าแถมคล่องด้วยก็จอดป้าย

เราเห็นชัดจากเกมที่เตหะรานนักเตะอิหร่านเร็วกว่าเราอย่างน้อยๆก็ก้าวครึ่ง หนึ่งยาวกว่าในเรื่องของสรีระ แรงปะทะ และสองได้เรื่องเทคนิคเข้ามาเติมด้วยจะเห็นว่าตัวๆเราสู้ไม่ได้แม้พยายามจะงัดสารพัดแท็คติกมาลดช่องว่างแล้วก็ตามที

ดังนั้นผมถึงมองว่ามันถึงเวลาหรือยังที่เราอันหมายถึงสมาคมฟุตบอลไทยต้องเริ่มวางแผนระยะยาวในการกำหนด "สรีระของนักกีฬา" ขึ้นมา จริงอยู่บางคนบอกว่าเรากำลังแก้ที่ปลายเหตุ แต่ผมรู้สึกว่าแม้มันจะเป็นเรื่องของปลายเหตุถ้าเราให้ความสำคัญในระยะยาวนักเตะทีมชาติของเราอย่างแรกจะมีสรีระที่สู้กับต่างชาติได้

ภายใต้ข้อแม้ว่าเมื่อสรีระได้และผสมกับความรู้สึกของตังกุยที่บอกว่าเราพัฒนาเทคนิค,ทัศนคติ รวมถึงวิทยาศาสตร์การกีฬาสอดใส่เข้าไปด้วย ขณะเดียวกันก็ไม่ได้หมายถึงว่าเราจะตัดคนตัวเตี้ยออกไปถ้าตัวเตี้ยแล้วแข็งแกร่งพิสูจน์ตัวเองได้ก็คู่ควรกับการติดทีมชาติเช่นกัน

เราอาจได้ทีมชาติไทยในฝัน

เคสนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องรีบร้อนทำวันนี้แล้วต้องได้เลย ผมว่าทุกคนเข้าใจดี แต่มันเป็นเรื่องที่ต้องทำเป็นโปรเจกต์อย่างจริงจังไม่ใช่ตามสไตล์นิสัยไทย ชุดนี้ล้มเหลวก็ "ยกเครื่อง" มันร่ำไปโดยไม่มีโครงสร้างและนโยบายหลักเป็นตัวค้ำ

อยากให้ลองจินตนาการถึงว่าทำไม บราซิล ถึงมีส่วนผสมที่หลากหลายในเรื่องสรีระ กองหลัง ลูซิโอ งี้ใหญ่เป็นภูผา กาก้าในตำแหน่งจอมทัพได้สัดส่วน พวกเขามี โรบินโญ่ ที่คล่องแคล่ว มี อาเดรียโน่ ที่ใหญ่ขนาดค้ำบังกองหลังมิด

อาร์เจนติน่า ก็เช่นกันพวกเขามีส่วนผสมของนักเตะในทีมเรื่องสรีระที่ถูกต้องซึ่งเรื่องนี้ลึกๆใครว่าไม่สำคัญ

หรือจะญี่ปุ่นที่สมัยก่อนฟุตบอลของพวกเขาตามหลังเราเยอะแต่ทุกวันนี้คนญี่ปุ่นเน้นเรื่องโภชนาการสรีระของคนในชาติใหญ่และสูงขึ้น ทีมชาติก็เช่นกันพวกเขาเสริมสร้างกล้ามเนื้อ และ เทคนิค ค่อยๆทำแต่สำคัญต้องเดินไปอย่างถูกทิศทาง สุดท้ายพวกเขาได้ดอกเบี้ยแห่งความพยายามไปฟุตบอลโลกรอบสุดท้าย

ที่จริงกองหน้าของเราน่าจะมีความหลากหลายผมนึกถึงว่าถ้าเรามีนักเตะที่หลากหลายคนนึงอาจสูงเท่า "เจ้าโย่ง" วรวุฒิ ศรีมะฆะ แต่ไม่เชื่องช้า มีเทคนิค แถมเด่นในลูกกลางอากาศด้วย เราอาจมีความวูบวาบกว่านี้ ถ้ากองหลังเราใหญ่เหมือน เกียรติประวุฒิ แต่มีความคล่องทางบอลดี เล่นแล้วรู้สึกอุ่นใจ

ถ้าเรามีส่วนผสมที่ดีผมเชื่อว่าด้วยเทคนิคของนักเตะไทยที่ถือว่าดีอยู่แล้ววันนึงเราก็โค่นอิหร่าน หรือญี่ปุ่นได้

เราต้องปรับฟุตบอลของเราให้ทันกับยุคสมัยก่อน เหมือนกับบราซิลหรืออาร์เจนติน่าที่ปรับโดยเราไม่รู้ตัว

ไม่เชื่อลองย้อนไปถึงตอนปี 1994 ที่ว่าบราซิลชุดที่มี คาร์ลอส ดุงก้า เป็นกัปตันทีมเป็นทีมถูกตราหน้าว่าขี้เหร่ที่สุดไม่สะท้อนฟุตบอลแซมบ้าออกมาเลยแต่พวกเขาเป็นแชมป์โลกเพราะได้ความแข็งแกร่งและระเบียบวินัยมาชดเชย

จุดหนึ่งที่ผมเห็นว่าเราเดินกันมาถูกทางแล้วก็คือเราเริ่มจะมีฟุตบอลอาชีพขึ้นมาทุกคนให้ความใส่ใจ ซึ่งนี่แหละที่ทำให้นักเตะเริ่มเรียนรู้ความเป็นมืออาชีพเราได้ลงสนามทุกสัปดาห์พบกับนักเตะแข็งแกร่งนำเข้าทั้งจากแอฟริกัน หรือญี่ปุ่น หรือจะบราซิล เราเจอความหลากหลายมากขึ้น นานเข้าเราจะเรียนรู้ถึงวิธีการเอาชนะนักเตะเหล่านี้

ขอเพียงแค่ว่าฟุตบอลลีกของเราอย่า "แท้ง" ทั้งๆที่ยังไม่ "ท้อง" ก็แล้วกันเชื่อว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อทีมชาติของเรามากทีเดียวเพราะเรากำลังอยู่ในขั้นเรียนรู้และปรับตัว

ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป วางนโยบายให้ดี เชื่อว่าแฟนบอลไทยรอได้

เพราะเราก็รอ เสียใจมาก็หลาย เสียใจอีกทีจะเป็นไร เพราะยังไงเราก็ต้องเชียร์บอลไทยอยู่ดี

ก็ทีมชาติไทยมีทีมเดียวนี่ครับ